fbpx Skip to main content
search
EDE – Ruiters die opgeschrikt worden door de lijken van dode zwijnen, wandelaars die zien hoe een wild zwijn heel dichtbij komt en honden die worden aangevallen. Door het ontbreken van voedsel hebben de wilde zwijnen op de Veluwe het heel zwaar. ,,Ze sterven bij bosjes.”

Het is een bijzonder beeld op het Mosselse veld boven Ede. Een wild zwijn staat stil voor een hek waar wandelaars en fietsers passeren. Hij vlucht niet, zoals hij in normale omstandigheden zou doen. ,,Deze dieren staan op omvallen”, zegt boswachter Frank Theunissen van Natuurmonumenten.

Na een aantal vette jaren is er veel te weinig voedsel voor de vele zwijnen die op de Veluwe lopen. Dat zorgt ervoor dat de dieren niet alleen in de nacht maar ook overdag op zoek gaan naar eten. Ze blijven niet langer in hun eigen beschermde omgeving, maar lopen steeds verder, ook de bebouwde kom van Ede in.

En dus zijn ze steeds beter zichtbaar voor iedereen die in de natuur komt. ,,Ze zijn eigenlijk 24 uur per dag voedsel aan het zoeken.”

Veel zwijnen zouden anders geschoten worden

Maar dat voedsel is er simpelweg niet. En dus sterven er veel dieren.  ,,Wij komen wel eens op plekken waar bezoekers niet mogen komen”, zegt Theunissen.

,,Daar zien we de laatste tijd regelmatig dode wilde zwijnen. Ze maken dan een soort bedje en gaan dan dood. Dat klinkt zielig, maar eigenlijk zijn het natuurlijke processen.”

Er is nu een hoge wildstand, er is niets om te eten en dus sterven ze bij bosjes

Frank Theunissen, boswachter

Om de wildstand te verlagen, was het doel dit seizoen al om 8800 van de ruim 10.000 zwijnen te schieten. ,,Er is nu een hoge wildstand, er is niets om te eten en dus sterven ze bij bosjes.”

Ook Victor Nuijten, boswachter van de gemeente Ede, ziet het gebeuren. ,,Al vanaf november sterven er wilde zwijnen door de honger, op dit moment gaat het heel hard. Eigenlijk krijgen we dagelijks een melding van een gevonden dood zwijn, vanochtend nog van een ruiter.

We krijgen daarnaast wekelijks wel een paar meldingen van gevonden dieren die er heel slecht aan toe zijn. Als dat echt zo is, dan schieten we ze neer. Gelukkig treffen we ook dieren die er wel goed uitzien. Juist de zwakke dieren redden het nu niet.”

Let op: voer de dieren niet!

Nuijten snapt dat het voor mensen lastig is om de dieren te zien lijden.  ,,We willen ook benadrukken dat mensen de dieren die nu heel dichtbij komen, niet moeten gaan voeren. Dat zorgt misschien dat ze het een weekje extra uithouden, maar uiteindelijk redt het dier het ook niet. En we willen ook niet dat de dieren wennen aan  mensen.”

De dieren zijn al minder schuw, merkt Nuijten. ,,Omdat ze honger hebben, zijn ze minder angstig. Ik heb dieren gezien die ik bij wijze van spreken kon aaien. Het gevoel van honger regeert, dan nemen ze het gevaar voor lief.”

Honden aangevallen in het bos

De dieren worden steeds dichter bij de bebouwde kom gezien, soms lopen ze zelfs de woonwijk in. Dat kan voor gevaarlijke situaties zorgen. Want bijvoorbeeld honden kun je niet vertellen dat ze zwijnen moeten mijden. Zij gaan vanuit hun instinct toch op onderzoek uit.

Onder meer bij de hondenlosloopplaats in de Edese natuur waarschuwen hondenbezitters elkaar. ,,Ik heb al een paar meldingen gehad van honden die zijn aangevallen door een zwijn, dat zal ongetwijfeld vaker gebeuren”, zegt Nuijten. ,,Houd honden dan ook goed onder controle.”

Maar dat is niet makkelijk, vertelt Karin Kuik, een van de hondeneigenaren. In het gebied waar de honden los mogen lopen, werd haar hond aangevallen door een wild zwijn.

,,Ik zag opeens een heel groot zwijn uit het bos op me afkomen. Ik ben gaan rennen en achter een grote boom gaan staan. De adrenaline gierde door mijn lijf. Mijn honden kwamen gelukkig naar me toe. Pas later zag ik dat één toch door het zwijn met de slagtanden was geraakt. Er zit een rond gat in zijn bil. Gelukkig ging het zwijn uiteindelijk de andere kant op.”

‘Misschien moeten wij even wat banger zijn’

Kuik hoopt dat andere hondeneigenaren alert zijn. ,,Die zwijnen zijn niet bang meer. En misschien moet wij wel even wat banger zijn.” Met haar hond gaat het inmiddels goed.

,,Ze is vrolijk, en aan de beterende hand. Maar ik vermijd het bos wel even, ik loop alleen nog maar dicht langs het fietspad, waar ik de honden kan zien.”