Belgian Hunter
Aanzitjacht op everzwijn
Zaterdag 20 augustus 2016. Een avond om nooit meer te vergeten. Het begon allemaal enkele dagen ervoor toen ik telefoon kreeg van een goede jachtvriend. Hij is jachtrechthouder van een jacht in Limburg en vroeg mij als ik wou komen aanzitten op de everzwijnen. Deze deden enorme schade aan landbouwgewassen maar ook en vooral aan de tuinen van de omwonenden. Natuurlijk stemde ik onmiddellijk in en werd er een uur afgesproken wanneer hij mij zou komen ophalen.
"De koeien trekken naar de stal"!
Zaterdag 17u30 was hij er dan en vertrokken samen naar zijn vader om ook hem op te pikken. Het afspreekpunt was aan een plein op de grens van het jachtveld, waar nog twee andere jagers ons opwachtten. In totaal waren we met vijf, de kans dat één van ons vijf everzwijnen zouden zien was normaal wel aanwezig. Want de dagen ervoor waren ze er al elke ochtend en avond geweest. Er werd de nodige informatie gegeven en rond 19u zat iedereen op zijn plaats. Ikzelf op een open laddertje aan de rand van het bos. Links van mij dichte begroeiing en rechts van mij een grote weide met koeien. Er werd mij verteld dat de koeien rond 19u30 naar onder zouden trekken richting hun stal en daar de nacht zouden doorbrengen. En inderdaad, dit gebeurde. Nu werd het opletten en regelmatig speurde ik de dekking af met de verrekijker.
"Het dolle uurtje"
Drie kwartier later hoor ik links van mij het geschreeuw van een varken. Na enkele minuten in volle spanning te hebben gewacht zag ik nog steeds niets verschijnen. Maar plots, een 20 meter voor mij, zie ik iets bewegen. Ik leg het geweer aan en merk dat het een overlopertje is, en nog eentje en nog eentje en nog eentje. Voor mij in de dichte dekking stonden 4 overlopertjes van ongeveer 30 kilogram. Als er dan eentje in een opening kwam heb ik hem aangesproken. Het overlopertje viel op het schot en de rest verdween terug in de dekking. Na een vijftal minuten verwittigde ik mijn kameraad, die te ver zat om het schot te horen: ”Ik heb er eentje. Ze waren met vier, op een 20 meter voor mij. Ik schat het rond de 30 kg !” Onmiddellijk erna kreeg ik antwoord: ”echt? Proficiat. Blijf maar zitten en als er nog komen moet je niet twijfelen.” Zo gezegd zo gedaan. Er ging een tijdje voorbij tot ik plots om 21u05 weer geschreeuw hoorde voor mij in de dekking. Ditmaal kwam het wel van veel verder. Met het geweer in de aanslag richting de uiterste hoek van de weide hield ik mij klaar. Opeens komt er op 120 meter een groep van zeker 15 overlopers rustig de weide overgelopen. Ze liepen zeer dicht tegen elkaar, uitgezonderd de laatste. Deze kon ik dan ook schieten en de groep zette het op een lopen. Zonder te twijfelen grendelde ik en koos opnieuw een enkeling, ook deze viel op het schot, waarna ik opnieuw grendelde en nog een enkeling in het kruis vond. Ik had er dus drie uit de trein geschoten. De groep was opgesplitst, enkele hadden de dekking opgezocht en een zestal stonden nog voor mij in het hogere gras. Door de adrenaline was ik helemaal vergeten dat mijn wapen geladen was met vijf kogels i.p.v. vier. De everzwijnen bleven verbaast voor mij staan, tot ik plots besefte dat ik nog één kogel over had. Ik koos de kleinste uit de groep en ook deze werd omgeworpen op de plaats waar hij stond. Vol ongeloof stuur ik mijn kameraad opnieuw: ”Kogels zijn op.” Waarop hij antwoorde: ”Nee!?”
"Komt er een einde aan?"
Er werd meteen gebeld. Halfweg het gesprek stak er nog een overloper de weide op. Deze had ditmaal geluk. Vijftien minuten later kwam mijn kameraad aan op het punt waar hij mij had afgezet. Het wapen werd opnieuw geladen zodat er een vangschot kon gegeven worden als het nodig zou zijn. Een dikke tien minuten voordat er wettelijk niet meer geschoten mocht worden, komen we opnieuw bij het laddertje aan. We staan er te kijken naar de geschoten stuks als m’n kameraad plots zegt “Wat is dat daar in de wei” en hij wees met zijn vinger naar de andere zijde van de weide. “Daar ligt een koe denk ik” antwoorde ik hem. Voor de zekerheid leunde ik tegen de boom en keek ik door mijn richtkijker. 50 meter voor ons stonden opnieuw 2 overlopers. “En wat is het?” vraagt hij. “Twee overlopers” antwoord ik. “Zie…” voordat hij zijn zin kon afmaken was het schot er uit. Na een tijdje gewacht te hebben gingen we kijken. Geen zweet te vinden, de overlopen was verdwenen in de enorm dichte dekking. We besloten om het varken te laten sterven in het wondbed en de ochtend erna te gaan zoeken, indien nodig met de mensen van Het Nazoekteam. De andere evers lagen allemaal op hun laatste rustplaats. Wanneer we deze verzameld hadden kwamen de andere drie jagers er ook bij. Vol verbazing keken ze naar de tableau en de gewoonlijke waidmannsheil werd gewenst. Hierna hebben we ze allen samen ontweid. De ochtend erna vonden we dan ook nog de zesde overloper in de dekking op een 20 meter van waar deze stond toen het schot viel. Een gebeurtenis dat ik mij eeuwig zal herinneren. Dit waren dan ook mijn zes eerste Limburgse everzwijnen, wat een start voor mij op de everzwijnen in Limburg ...
