De meest bekende, beruchte en gerespecteerde eilandbewoner is de bruine beer, een top predator die tot de grootste van de wereld wordt gerekend. Op deze expeditie is het niet om hem te doen, al zal je op Kodiak steeds met zijn aanwezigheid rekening moeten houden. Hoog in de bergen van Kodiak leeft er immers een ander mythisch dier, zo wit als de eeuwige sneeuw die de toppen van zijn biotoop bedekken. Deze keer is één van de iconische Noord Amerikaanse wildsoorten de moutain goat of sneeuwgeit. De tweede soort in mijn vizier leeft iets lager, het Sitka blacktail of zwartstaart hert waar ik ook al jaren van had gedroomd. Voor mijn vrienden is het geen verrassing, die weten dat naast bergjacht, de jacht met pijl en boog mij het nauwst aan het hart liggen. De kans om dit te kunnen combineren op een eiland zoals Kodiak, was meer dan een jongensdroom….
Voorbereiding van materiaal, logistiek en fysiek zijn absoluut noodzakelijk om expedities zoals deze tot een goed einde te brengen. Niet alleen lichamelijk of mentaal maar ook een groot deel administratie qua papierwerk en vergunningen komen erbij kijken. Het begint al vanachter je bureau, met het zoekwerk hoe je de nodige licenties kan bemachtigen. Stap twee, en zeker niet de meest onbelangrijke was het vinden van een outfitter en gids met goede succes ratio. Met mijn connecties binnen de Sitka gear community kwam ik al snel uit bij Cole Kramer. Na mijn eerste contact met Cole bleek dat het bijna onmogelijk zou zijn om “tags” of labels te bekomen. De enige optie die overbleef voor een gastjager is het Amerikaanse loterij systeem. Je schrijft jezelf in tegen betaling om mee te doen aan de loting om zo een tag te kunnen winnen. Op ongeveer een 5500 tickets zouden een kleine 500 tags worden verloot. Ondanks dat de kansen veel hoger lagen dan bijvoorbeeld een groot lot Euro millions hadden we ons toch mentaal voorbereid op verlies.
Maar niet schieten is altijd mis! In November 2021 hadden mijn vader en mezelf ons beide een loterij ticket gekocht voor de trekking van februari 2022. Na de trekking kwam de informatie traag door en hielden we dagelijks de officiële website nauwlettend in de gaten. Tot we plots telefoon kregen van Cole zelf. Als officiële gids had hij de resultaten reeds doorgekregen en kon hij het zelf amper geloven dat we erbij waren. Veel jagers voor ons hadden meerdere jaren nodig om hun tags te winnen.
Het was dus officieel, September 2022 zou de maand zijn dat we naar Kodiak vertrokken voor Mountain goat en eventueel een Sitka blacktail
Vliegtuigtickets check, visums check en vele uren fitness later was het snel september. Brussel, Frankfurt, Anchorage en uiteindelijk Kodiak. We werden opgewacht door onze gids Cole in een typische V6 pick-up truck. Thuis bij Cole werden de laatste details van het logistieke deel van de trip perfect geregeld. Voedsel voor de komende tien dagen en alles om het wispelturige weer op de berg te kunnen trotseren. De volgende morgen zou het avontuur beginnen. Die avond hadden we ons nog tegoed gedaan aan een frisse lokale pint en uiteraard een hamburger.
‘S octends reden we met de Pick up naar de drop zone, het laatste stukje toegankelijkheid voor de 4X4. Van daar ging het, gepakt en gezakt, te voet verder. Fantastisch landschappen die traag aan ons voorbij gingen, enkel gefocust op de zware technische klim tot boven de boomgrens. Enkel tijdens de korte pauzes, om even op adem te komen, kon ik haastig genieten van hoe prachtig het gebied was. De eerste dag is altijd het zwaarst. Acclimatiseren is de boodschap. Cole als ervaren gids liet al gauw zien hoe goed hij het gebied kende en al snel hadden we een grote groep dieren gespot enkele honderden meters boven ons. Als witte stippen op een paddenstoel staken ze mooi af op het groene alpine gras badend in de zon. Het verbaasde me keer op keer hoe deze dieren navigeerden en ongehinderd bewogen in dit onherbergzaam terrein. Na een snelle maaltijd en een klim van enkele uren waren we tot zeer kort genaderd. Onderling afgesproken, was het plan om eerst mijn vader een billy te laten schieten, billy is de Engelse term voor de bokken. De nannies of geiten waren ook open maar die werden liever gespaard om voor het nageslacht te zorgen. Ondanks de zeer fysieke uitdaging kan mijn pap een zeer mooie billy strekken met een perfect schot op 150m.
Na wat sterke verhalen rond het kampvuur, met een volle buik, sliepen we als rozen. De volgende ochtend zou het mijn beurt zijn om mij te meten met de berg en zijn bewoners. En om alles nog wat moeilijker te maken zou ik mijn compound boog gebruiken. Dit is waarvoor ik ontelbare uren had getraind.
Die nacht sloeg het weer om. En als er iets op de gemoederen werkt dan is het miezerig en slecht weer. We werden, vanaf het opkomen van de zon, volledig ondergedompeld in een dikke mist, alles kwam trager op gang die ochtend. Na enkele regenachtige uren zette de wind aan en maakte de dikke plakkerige mist plaats voor meer vlagen regen. Twee andere gidsen samen met mijn vader zouden aan de afdaling beginnen om het gestrekte wild naar de koeling te brengen. Cole en mezelf bleven achter om het slechte weer uit te zitten. Later die namiddag brak de constante regenval even en werden we getrakteerd op korte opklaringen. Mijn gids wou die dag absoluut een kijkje nemen voorbij de schouder van een bergkam, vooral om een passage te vinden om de volgende dag nog wat meer hoogte te kunnen winnen. Zonder degelijke GPS ben je hier zo goed als verloren, zelfs ervaren gidsen zoals Cole zetten elke stap, tent, wissel in hun gps-toestel. Levensbelangrijk voor zichtzelf maar ook voor hun klanten. De groep mountain goats die we de eerste dagen hadden gespot, zouden wel is niet zo heel ver weg kunnen zijn.
Wanneer je vertelt dat het weer op Kodiak soms grillig kan zijn, dan is dat op zijn minst zacht uitgedrukt. Op het eiland kan je letterlijk alle seizoenen in 1 dag over je krijgen. Wind, regen met bakken en mist met af en toe enkele streepjes zon volgen mekaar hier in een snel tempo op. Goed aangepaste regenkledij is een must, samen met enkele thermische lagen kledij die je desgewenst kan uit of aan doen naargelang de geleverde inspanningen en temperaturen. Ik was toch een beetje trots op mezelf toen ik als eerste de kleine witte bewegende vlekjes op de helling van een steile piek voor ons opmerkte, ik kreeg een grote glimlach en een duim van Cole.
“Goats”. 300m verderop kwam er een kleine groep traag maar zeker op ons af. Met de mist als onze bondgenoot slopen we tot op een punt waar de dieren ons onopgemerkt zouden voorbijlopen tussen de grillige rotsen over de bergkam. “Don’t move” fluisterde Cole en luttele seconden later liepen de eerst geiten met lammetjes ons voorbij. Ik maakte een kleine beweging toen de bok over de richel kwam, het moet minder dan 10m geweest zijn. De billy had iets opgemerkt en vertrouwde het niet meer. Ik voelde mijn hart in mijn keel en de moed in mijn schoenen zakken. Maar mijn gids met jarenlange ervaring bootste een geit na, hierdoor aarzelde het dier en was zijn twijfel even verdwenen. Net genoeg tijd om mijn boog te spannen en een schot te lossen op minder dan 20m. Alsof in een film zag ik mijn pijl in vertraging het dier perfect achter de schouder raken. De billy maakte een kleine spurt omhoog om vervolgens in te zakken en ons voorbij te rollen, een reëel gevaar tijdens deze bergjachten, je trofee verliezen in het onherbergzame terrein van hoge pieken en diepe geulen. Maar gelukkig ging hij niet ver en zagen we hem iets lager liggen. Tijdens de afdaling vielen alles puzzelstukjes in mekaar en realiseerde ik pas echt wat zojuist gebeurd was….
Er bleef weinig over van het laatste daglicht, net genoeg zodat ik enkele foto’s kon nemen en het wild vakkundig uitgebeend kon worden. In Alaska is het een wettelijke verplichting om alles mee uit te pakken van het gestrekte wild, enkel het lege karkas en de ingewanden mogen achterblijven. Toen de zon achter de hoogste pieken zakte, stak de wind gevolgd door dikke slierten mist weer op. Met hoofdlamp en GPS zochten we onze weg terug naar het kamp. Goed gepakt met trofee en het wildbraad, toch wel een spannende afdaling.
Niets beters dan een Yeti mok sterke koffie en een scheut Jägermeister om het avontuur te beklinken.
De volgende ochtend stond ons de lange afdaling te wachten met volle rugzak. Maar nog steeds in de roes van een succesvolle jacht, liep alles vlot en vierden we nog eens na met mountain goat filet op de BBQ…..
Sitka black tail deer is een “over the counter tag”, dit wil zeggen dat je naar de plaatselijke jachtwinkel of wapenwinkel kan gaan om daar een licentie of tag te kopen. De jacht op dit hert ging door op de andere flank van dezelfde berg, in de glooiende graslanden net onder de vegetatie grens. Wat het nog spannender zou maken is dat de bruine beren tot deze hoogte wel kwamen, dus was het goed uit onze doppen kijken. Ook hier was het mijn vader die eerst mocht aanzetten om een mooie buck te vinden. Deze keer bleek het geen sinecure om een mooie representatieve trofee te vinden. Na twee volle dagen van scouten hadden we er eindelijk eentje gevonden in onze verrekijkers. Als vakmannen stippelden onze gidsen een route uit en een ideale positie om een schot te nemen. Succes! Wederom een perfect schot en een mooie trofee binnen.
Mijn gids Will maande me aan om toch nog enkele honderden meters hoger te gaan, volgens hem op een ingeving en een goed gevoel. Gidsen hebben soms een 6de zintuig en net zoals hij had voorspeld vonden we hogerop een blacktail , de moeite waard om te strekken. De dag bleek te kort om een kans te wagen, ook omdat we ook weer werden overvallen door het onvoorspelbare weer. De aftocht werd geblazen, terug naar onze tent, hopend op beter gezinde weergoden.
En zoals Will het aan zijn theewater had gevoeld vonden we een inderdaad een mooi hert, alleen niet aan onze flank en tot overmaat van ramp helemaal onderaan de berg. Het werd een race tegen de tijd. Ondanks al onze technologische snufjes zoals verrekijkers en spotting scopes is het altijd zoeken wanneer je het wild uit het zicht verliest, zeker in dit terrein en met zulke afstanden. We waren zo goed mogelijk nader geslopen, rekening houdend met de wind en de natuurlijke bewegingen van de dieren. Als er eentje is, is hij meestal niet alleen. We zaten op een flank die bedekt was met struikgewas, als kleine eilandjes groen tussen de rotsen en keien. Gelukkig hadden we ook de 2 hindes gespot die op dezelfde flank rustig verder graasden. Het werd een kat en muis spel. In éen van de bosjes zag ik beweging in de takken, het bleek een deel van zijn gewei. Het hert was 50m lager gezakt en het enige stukje dekking in zijn omtrek was waar hij zich had verscholen, netjes uit de wind. Het werd een mission impossible, meer dan 50m te overbruggen, met de hindes nabij, zeer moeilijk terrein en vooral geen sprietje dekking. Op handen en voeten kroop ik dichter maar de zintuigen van deze dieren zijn scherp en ondanks mijn ninja moves werd ik gezien. Ik greep mijn kans toen het hert recht stond en breed ging staan. Geen perfecte pijl deze keer maar toch ging hij neer, net genoeg om een vangschot te geven. Mijn blacktail was binnen. En zoals veel jagers weten, het zware werk moest nog beginnen. Alles mooi uitgebeend en geladen in onze rugzakken kon de zware toch naar boven beginnen. Als de nacht valt in Kodiak is het donker, pikdonker, alsof buiten de cirkel van je hoofdlamp niets bestond. Mijn gids klom gestaag omhoog langs een opgedroogde smeltwater geul en ik volgde zo goed en zo slecht ik kon. Het werd een helse klim van 4 uur, tussen gladde keien en onstabiele ondergrond. Ik viel als een blok in slaap, toen mijn hoofd het kussen raakte.
Tussen de klim s’avonds en de afdaling die ochtend zaten enkel een kop hete koffie, enkele uren slaap en een heleboel stramme spieren….
Maar de voldoening die je krijgt om dit alles mee te maken, met alle inspanningen, is onbeschrijfelijk.
De laatste twee dagen hebben we nog genoten van de Amerikaanse gastvrijheid en het lekkere eten vooraleer het huiswaarts keren was.
Vertrekken op een reis is bijna even intens als terugkeren naar vrienden en familie, met een hoofd vol avonturen en zeer mooie herinneringen……
