fbpx Skip to main content
search

15 mei, een gewone dag zoals een andere zou je zeggen. Maar voor de Die-Heart jager is dit de moment om er op uit te trekken. Niet om een bok te schieten maar om de vos te bestrijden en zo een betere toekomst te scheppen voor het kleinwild. Het spreekwoord “zo slim als een vos” heeft hij dan ook niet gestolen. De vos is moeilijk te verrassen. Maar de meeste grasvelden hebben hun eerste snedes achter de rug waardoor ze makkelijker te zien zijn. Altijd zijn er kantjes die niet gemaaid zijn, daarlangs passeert Reynearde graag.

Voor mij was 15 mei 2020 in elk geval al heel speciaal. Maar dat wist ik die ochtend nog niet. Onderweg naar de hoogzit stonden er al enkele reeën te laveien. Tientallen minuten gingen voorbij maar de roodrok was nergens te bespeuren. Zeven uur was reeds al gepasseerd en de hoop op de ontmoeting begon te verdwijnen. Toch tuur je nog enkele minuten door die verrekijker om te hopen ergens een glimp op te vangen. Tot plots ik heel vanachter in de wei, op een dikke 700 meter, iets zag springen in het hoge gras. Het ging zo snel dat ik haast niet kon zien wat het was. Enkele seconden erna sprong opnieuw iets op in het gras, iets bruin. Eerst dacht ik dat het een haas was. Maar toen de kop verscheen wist ik het zeker. Daar was hij dan, hij was zijn afspraak toch nagekomen. Alleen was de afstand voor mij wat te groot. Maar het toeval treft en de vos kwam recht naar me toe. Heel op zijn gemak tot dat hij besliste om op 300 meter een hoek van 90 graden te maken en richting het bos te lopen. Onmiddellijk greep ik naar mijn zelf gemaakte vossenlokfluit en probeerde hem terug korter te lokken. Dat ging met succes, hij bedacht zich en kwam terug richting mij. Met het geweer in de aanslag werden de meters tussen ons kleiner en kleiner. Tot ik besloot om op 156 meter het licht uit te doen. Er ging niets lopen, dus hij moest op de plaats liggen.

Na de gekende rookpauze van ongeveer 10 minuten, die ik niet enkel toepas op grofwild, ging ik een kijkje nemen. Wat is het lastig om je te oriënteren in dat hoge gras. Een kwartier heb ik achter hem zitten zoeken. Meer dan 3 keer was ik hem gepasseerd, alsof hij zich verstopt had. Wat mij opviel was dat ik niet de enige was die een leven had genomen. De vos had een woelmuis kunnen strekken, maar had helaas ook interesse in mijn hazenklager.

Die dag gebeurde er nog meer, maar dat vertel ik je nog wel een andere keer…

Geschreven door Belgian Hunter