We hadden reeds enkele jachtverhalen: van de Hunting redactie, en eentje van Boogjacht.
En nu kregen we dit toch wel bijzonder verhaal doorgestuurd.
Lees en geniet.

Kerstdoop

Deze zomer slaagde ik voor het jachtexamen. Mijn jachtverlof voor Vlaanderen kocht ik nog dezelfde dag dat de postbode langskwam met mijn getuigschrift.
Hoewel mijn schoonouders in spe en mijn verloofde een mooi jachtrevier bezitten in Sart-St-Laurent, was de aanschaf van een Waals jachtverlof voor mij niet zo’n evidentie. Ik heb namelijk dendrofobie. ( = irrationele angst voor bossen). Erg lastig voor iemand die ook graag in de Ardennen wil jagen.
Ik wist dat ik deze fobie nooit alleen zou overwinnen. Daarom heb ik hulp gezocht bij Yvette P., een therapeute die me beloofde me op 3 sessies van mijn angst af te helpen. En effectief, al na 2 sessies bleek de aantrekkingskracht om mee te jagen in en aan de rand van bossen, groter te worden. Ik voelde dat er wat veranderde, maar durfde nog niet mee.
Nu is het bij mijn schoonfamilie traditie om met Kerstmis te jagen en deze kerst zou het een dag Sart-St-Laurent worden. Met Kerstmis had ik mijn 3^de sessie bij Yvette al enkele weken achter de rug, maar ik was nog niet in een bos geweest om uit te testen hoe ik zou reageren.
Met kerstavond kreeg ik van mijn verloofde een Waalse jachtvergunning voor 5 dagen cadeau. ’s Anderendaags zouden we Kerstmis samen vieren, jagend in de bossen.
De nacht van 24 op 25 december heb ik geen oog dichtgedaan. Ik had overal pijn en voelde me grieperig. ’s Ochtends gaf de thermometer 37,6° aan, koorts.
Toch ben ik meegegaan. Ik wilde mijn vuurdoop in de bossen niet missen en wilde voor Kerstmis graag samen zijn met de familie.
Door de koorts liep het moeizaam om de compagnie te volgen. Dankzij de jachtheer moest ik ettelijke kilometers minder stappen dan de anderen. Hij stelde me na een tijd op in een bos. De trackers en andere jagers zouden een half uur weg blijven en van de overkant komen. Het eerste kwartier mocht ik in alle richtingen schieten. Als ik wild zag, mocht ik niet bewegen. Dan zou het dichterbij komen. Ik mocht reewild, vos en wild zwijn strekken. Dat waren de instructies.
Daar stond ik dan. Alleen in een bos, moe en grieperig. Om wat te rusten, zette ik me op mijn knieën.
Plots zag ik beweging rechts van over de heuvel in het bos. Daar kwam een ree aangelopen. Door het bos, op 30 meter van mij, langs een omheining. Het was de 3^de ree die ik die dag zag en voor mij de eerste keer dat ik er in het echt mocht zien van zo dichtbij. Vol bewondering keek ik toe hoe het reewild de hoge omheining volgde, langs de weide. Het ging allemaal heel snel en ik zat nog op mijn knieën. Ik zag het ree 200 meter verder staan drentelen op de plaats waar de omheining ophield en heb me stilletjes rechtgezet. Plots kwam het terug, langs de weide. Het leek wel of het een plek zocht om precies voor mij over te steken, hoewel het langs alle andere kanten gemakkelijk wegkon. Alweer stond het ree op zo’n 35 meter van mij. Ik durfde me niet te verroeren. Het was alsof het mij aankeek. Mijn hart sloeg tilt van koortsige opwinding. Vervolgens huppelde het nerveus weg, alweer langsheen de omheining tot 200 meter verderop.
Toen dacht ik, als het nu nog eens terugkomt, probeer ik het te strekken. En ja hoor, daar was het weer! Ik mocht echter mijn wapen niet schouderen in het zicht van dit dier. Daarom wachtte ik tot het even achter een boom stond. Toen het weer kwam piepen, had ik al wel geschouderd, maar nog niet gericht naar de plaats waar ik het wilde strekken, op zo’n 35 meter, waar het ervoor al enkele keren nerveus had staan kijken. Als bij wonder verdween het ree weer even achter een boom en kon ik ongemerkt mijn loop naar die plaats richten. Even later stond het reewild waar ik het wilde hebben. Het stond heel even stil, zodat ik mijn schot mooi kon plaatsen. In de nek. Onmiddellijk viel het dood. Enkele ogenblikken was ik totaal van de kaart. Ik had dit mooie dier gestrekt!
Het lag achter de hoge omheining, dus het was wachten op de trackers om het op te halen. Een jonge, zware reegeit mét knobbels, vreemd genoeg…
Mijn eerste dag in de Ardennen was een vuurdoop op meer dan 1 gebied, zou ik later die dag ontdekken. Na de jacht zaten we in het jachthuis toen mijn schoonvader me kwam halen voor de traditionele doop. Toen werd ik letterlijk gedoopt en met het bloed van de reegeit besmeurd.
Het was een overgetelijke Kerstmis! Bedankt Jelle, Agnes en Paul voor de uitnodiging en de kansen! En bedankt Yvette voor het gevoel van vrijheid!
Isabelle Viola
26 december 2013