We hadden begin deze week nog een oproep voor een repliek op een artikel rond (tegen) de Jacht.
En dat je sterke argumentatie kan schrijven voor de jacht bewijst Paul Bouwmeester.
– Jachtargumenten
 

Een rijke natuur terug in Nederland, daarvan dromen we vaak. Een natuur, zoals we die ons van vroeger herinneren, of uit de verhalen van opa. En het liefst een natuur die het helemaal zelf doet. Eentje die weer helemaal in evenwicht is. Zonder teveel menselijke invloed.

Laten we het eens proberen,. Om te oefenen beginnen we niet al te grootschalig en we hanteren een simpel model (de natuur is namelijk nogal ingewikkeld) . We hebben al een gebied liggen, waar dat goed kan: de Oostvaardersplassen (OVP).

We weten nu allemaal (of kunnen weten), dat de situatie daar volledig uit de hand gelopen is. Het idee van Frans Vera om de natuur daar zijn gang te laten gaan is uitgelopen op een nationale schande: een overpopulatie van grote grazers met als gevolg verhongerende dieren en een kapot gevreten biotoop. Dit hoeven we dus niet meer uit te proberen.  Dat veel Nederlanders daar dagelijks met de trein langs razen zonder dat te zien, dat anderen in het weekend aan de rand samendrommen om de kinderen de herten in de verte te laten zien, zonder het verval te bemerken, laten we dat aan de perceptie wijten.

We gaan 20 jaar terug, naar een weelderig, gevariëerd gebied met veel planten, bossages en een keur aan vogels, waarvan er vele verder binnen Nederland zeldzaam zijn, zoals de Blauwborst, de Buidelmees, Zilverreiger, Roerdomp. We willen er graag wat grote grazers hebben om de boel niet dicht te laten groeien en we kiezen voor edelherten. We willen natuur, en wel natuur voor de ménsen, maar geen pretpark. Er komen wel faciliteiten aan de randen met uitzichttorens etc. en ook een aantal paden, maar deze uitsluitend voor voetgangers. Op die manier komen alleen de echte liefhebbers diep in het gebied en zullen de honderdtallen hobbyfotografen met ellenlange telescopen aan de randen blijven.

Van de Vereniging Het Edelhert weten we dat een aantal van 2 edelherten per 100 ha een goede balans geeft (en of dat nu 2 of 5 is, maakt voor de redenering niet uit). De OVP is 5000 ha groot, waarvan een zeer groot gedeelte uit water bestaat. Dus laten we mikken op bijvoorbeeld 100 edelherten. Deze stand moet dus min of meer gehandhaafd worden. De vraag is hoe?

We gaan beheren. Eerst maar eens met het geweer. Elk jaar zullen er plm. 35 kalveren geboren worden. Slechts enkele dieren zullen spontaan dood gaan, de rest moet dus afgeschoten worden. Hiervoor stellen we professionele, goed opgeleide boswachters aan. Deze mogen het jagen niet leuk vinden, want dan zijn ze plezierjagers en dat willen we niet. Het terrein is aardig begroeid, de herten kennen goed de weg in de wildernis en jaarlijks 35 dieren er op verantwoorde wijze uit nemen is niet iets wat je eventjes doet. Je kan namelijk niet het eerste het beste hert schieten, áls ze zich al laten zien. Dat gaat namelijk volgens een beheerplan vanwege een gezonde populatieopbouw. Die boswachter is namelijk geen schieter. Dit betekent in de prakijk, dat hij vaak urenlang moet observeren, voordat hij tot een schot komt. Of die boswachter – die jagen niet leuk vindt – voor zijn salaris al die overuren wil maken, bij nacht en ontij kleumend op een hoogzit of belaagd door teken en muggen, is dan wel de vraag. Maar dit soort problemen laten we aan de personeelsafdeling over. 

Nu zult u zeggen: laten we het beheer aan wolven over te laten, dat is ook nog eens goedkoper. Dit wilt u omdat u dat natuurlijker of avontuurlijker vindt. Of omdat u mensen, die dieren doodschieten, verwerpelijk vindt.  Niet omdat u het dierenleed wilt beperken. In tegendeel. Roofdieren beginnen bij grotere prooidieren vaak van achter af te eten voordat deze dood zijn. Dat goed geplaatste schot van die professionele boswachter werkt sneller, maar beschouwt u als niet natuurlijk.

We introduceren een roedel goed opgevoede wolven, die zich aan het beheerplan houden. Die wolven mogen dus 1 hert per 10 dagen consumeren (35 per jaar). Dat wordt dan wel een klein roedeltje, want in Zweden pakt een roedel elke 4 dagen een eland. Vooruit, als het niet genoeg is, mogen ze hun diëet aanvullen met wat konijnen en reeën, zolang die er nog zijn. Maar ze gaan wel jongen krijgen, die ook moeten eten, zodat op een gegeven moment die 35 niet meer voldoende zijn en die 100 aangetast gaat worden. Er komen steeds minder herten en het gebied begint weer dicht te groeien. Wat nu? Moeten we de wolven gaan ‘beheren’? Maar dan zijn we terug bij af!

Intussen is de kans voor de natuurminnende, recreërende Nederlander om een hert te zien – ons uitgangspunt – tot nul gereduceerd.

Dan beginnen de wolven honger te krijgen en zakt de populatie in. Wat dan?

Ja, zegt u nu, dat komt omdat het gebied te klein is. Goed we vinden nog een paar gebieden in Nederland – heel Flevoland en Drente bijvoorbeeld –  en verbinden die met goed afgezette corridors. De mensen en het vee achter het hek dus. Maar verandert dat iets aan bovenstaande redenering? Nee, dezelfde wetmatigheden gelden, alleen met andere getallen en een andere tijdschaal. Mogelijk zullen er ergens wel een paar herten overblijven, maar het goede leven voor de wolven is voorbij. Ze verminderen in aantal.

Dat geeft de herten weer de kans zich langzaam te herstellen en het verhaal begint opnieuw. Dit noemen sommigen een natuurlijk evenwicht, maar het is een cyclus, een golfbeweging. De vraag is, wat is de omlooptijd van zo’n cyclus? 10 jaar? 40 jaar?

Mogelijk ook komen de herten helemaal niet terug, omdat de wolven er een paar te veel gepakt hebben.

Maar, roept  u nu, geboortebeperking!  Waarom geven we die herten niet de pil?  Geen verscheurende wolven en geen mannen met geweren!

Vooruit, laten we de pharmaceutische industrie even de regie geven in de natuur. Wel eerst een rekensommetje maken: als de herten gemiddeld 15 jaar oud worden, mogen er per jaar op de 100 dus 7-8 jongen geboren worden i.p.v. 35. Hoe gaan we dat doen?

Voedsel met hormonen rondstrooien is in ieder geval uit den boze. Wat blijft is per dier een spuit toedienen. Jagen met een injectiespuit is honderd maal moeilijker dan met een geweer vanwege de kortere afstand, 30 i.p.v. 100-200 meter. Er zijn dus héél veel meer boswachters nodig, maar het voordeel is, dat dezen het jagen nu wel leuk mogen vinden – dat verzacht de overuren.

Verder moeten de behandelde dieren op afstand herkenbaar zijn. Een geel oormerk misschien?
Wat blijft is dat u een risico neemt door met chemische middelen in te grijpen in de natuur, en meer nog: door geboortebeperking zal de populatie verouderen – d.w.z. u krijgt een zeer onnatuurlijke leeftijdsopbouw. Vergrijzing in de OVP.

Kiest u maar.

Wolf diervriendelijk