Een diepere analyse van vooral de berichtgeving in de kranten leert ons nog één en ander van dit arrest.
Terug een scherpe analyse van onze Huntingjurist – Tom.
Een volledig uit context gegrepen passage uit het arrest is de vermelding van

“Maar de Raad van State ziet dat in dit geval anders. De drie veroordelingen voor inbreuken op de verkeerswet zijn “volkomen vreemd aan wapenbezit”.

De volledige paragraaf daarentegen:

“Los van de vraag of te dezen de feiten waarop deze drie veroordelingen steunen voldoende recent zijn om in rechte bij de beoordeling te mogen worden betrokken, hebben deze enkel betrekking op feiten waarvan niet wordt betwist dat ze te dezen volkomen vreemd zijn aan het wapenbezit van verzoeker. Hoewel de verwerende partij in beginsel bij de beoordeling van het gevaar dat iemands wapenbezit voor de openbare orde en veiligheid kan opleveren, mag rekening houden met feiten en gedragingen die niets te maken hebben met het wapenbezit, mag zij niettemin zonder nader en individueel onderzoek van de relevantie ervan, niet uit het louter gegeven dat een verzoeker dergelijke feiten en gedragingen heeft gepleegd, besluiten dat verzoekers wapenbezit een gevaar zou kunnen betekenen voor de openbare orde en veiligheid.”

De stelling dat verkeersinbreuken op de verkeerswet op zich niks te maken hebben met inbreuken op de wapenwet is een feitelijk correcte stelling. Hetgeen precies in elk artikel nogal eenvoudig vergeten wordt is de verdere zin die stelt dat het inderdaad geoorloofd is voor de vergunningverleners om te kijken naar de gedragingen van de aanvrager die impact kunnen hebben op de openbare orde. Maar ze dienen die wel aan een onderzoek te onderwerpen en geen genoegen nemen met een loutere vermelding op het strafblad.
De volgende citering is al helemaal de bal misslaan gezien ze zelfs helemaal woordelijk niet voorkomt in het arrest en dus ook geen conclusie is in hoofde van de Raad van State:

“Daaruit besluiten dat iemand onbetrouwbaar is met wapens, is niet redelijk”.

Wat op zich zeer slordige verslaggeving is. Het redelijkheidsbeginsel is een beginsel van behoorlijk bestuur dat in dit geval door de Raad aangehaald wordt om aan te geven dat de motivering van de intrekking van de vergunningen door te verwijzen naar het louter bestaan van de strafrechtelijke veroordelingen die toets van redelijkheid niet kan doorstaan. Met andere woorden hadden de veroordelingen grondig onderzocht moeten worden en dat onderzoek had de motivatie moeten vormen van de intrekking (wat naar mijn bescheiden mening de Raad er wel toe gebracht had om mee te gaan met de intrekking, gezien dan wel grondig gemotiveerd, op korte tijd zo vaak dronken “gepakt” worden lijkt mij immers moeilijk te weerleggen).
En hetgeen in elk geval in elk artikel als verkeerde conclusie neergepend wordt is dat de Raad van State dronkenschap geen reden vindt om een wapenvergunning te weigeren. De Raad van State is immers helemaal niet bevoegd om dergelijk oordeel te vellen. Zij moet zich in haar opdracht beperken tot een wettigheidstoets. Zij kan dus inhoudelijk een beslissing niet zomaar vernietigen omdat ze daar zelf niet akkoord mee gaat. De Raad keek in dit geval enkel naar de redelijkheid en de formele motivering van de beslissing en oordeelde dat die niet voldoende was…
Heel de berichtgeving rond dat 1 arrest moet dus toch met een korrel zout genomen worden. Ik ben er dan ook van overtuigd dat in de toekomst dronkenschap nog steeds mee zal spelen bij wapenvergunning/jachtverlof. De arrondissementscommissarissen en de gouverneurs hun diensten zullen hun dossiers wel beter moeten voorbereiden.
De Raad is in de regel zeer intolerant voor slordige administratieve beslissingen…