Dat Lily Raff McCaulou ooit met een geweer door het bos zou lopen om konijnen, fazanten en elanden te schieten en villen, had niemand zien aankomen. Ze groeide op in een links nest, ging werken in hartje New York en kende geen enkele jager – afgezien van een film waar een stroper de moeder van Bambi neerschoot. Maar op haar 24e verhuisde ze naar Bend, aan de ruige Amerikaanse westkust. Daar kwam ze in contact met fanatieke liefhebbers van het buitenleven: vissers, skiërs, jagers. Ze ontdekte haar drang naar meer verbinding met de natuur, de dieren om haar heen en haar eten. ‘Ik heb mijn hele leven vlees gegeten’, vertelt ze. ‘Ik wilde weten of ik het kon opbrengen een dier in de ogen te kijken en het te doden.’ Ze ging jagen.
Tegenwoordig eet McCaulou honderd keer liever haar eigen geschoten gans dan een kippenbout uit de supermarkt. Waarom? Omdat ze weet dat het wild dat ze schiet een goed leven heeft gehad. Jagen heeft McCaulou bewuster doen leven en eten. ‘Ik eet minder vlees dan vroeger’, zegt ze. ‘Als ik een dier schiet, eet ik het altijd op. En ik heb een realistischer beeld gekregen van de voedselketen.’
Vorig jaar verscheen een aantal boeken daarover: Call of the mild: Learning to hunt my own dinner van McCaulou, maar ook The mindful carnivore: A vegetarian’s hunt for sustenance van veganist Tovar Cerulli, die zich realiseerde dat het er niet om gaat wát je eet, maar hóe het op je bord belandt. Op internet duiken blogs op met namen als De moderne jager-verzamelaar. Jonge jagers als Jackson Landers organiseren cursussen met titels als Herten jagen voor beginners.
McCaulou onderschrijft dat jagen past in een duurzaamheidstrend. ‘Steeds meer mensen zijn bezig met duurzaam leven’, zegt ze. ‘Ze willen weten waar hun voedsel vandaan komt. Doe-het-zelf is in, steeds meer mensen hebben kippen, of een groententuin, ze plukken paddestoelen of ze houden bijen. Jagen past daar ook bij.’
Er bestaan veel misverstanden over jagen, meent ze. Zelf vreesde ze vroeger dat het doden van een dier voor jagers peanuts zou zijn, maar ze leerde dat juist jagers dit aspect heel serieus nemen. Ook ziet ze -jagen niet als een verstoring van de natuur, maar juist als een belangrijke strategie voor natuurbeheer. Voor jagers gelden, zowel in Amerika als in Nederland, heel veel regels. ‘Jagers houden van dieren’, meent McCaulou. ‘Ze schieten alleen op populaties die gezond en groot genoeg zijn. Als een wildpopulatie te hard groeit en het evenwicht in de natuur verstoort, kunnen jagers daar iets aan doen.’ Ook hoort McCaulou vaak de vraag waarom ze dieren doodt, terwijl we tegenwoordig geen vlees meer hoeven te eten om te overleven. ‘Die vragenstellers hebben gelijk’, erkent ze. ‘Maar voor mij is jagen het toppunt van deel uitmaken van de natuur.’
 |
 |
