Palombière VI

Vorige week hadden we het over Filosofie en Jacht, eerder ook reeds over Boeken, deze week een verhaal over de Jacht. De Ervaringen om en rond een Palombière.
Eenmaal weer boven – het gaat steeds gemakkelijker – krijg ik te horen dat het ‘een goede dag’ is; de zon twijfelt niet langer, wint aan kracht en laat de wolken meer en meer verdampen. Ook het feit dat het windstil is schijnt de palombes ertoe te bewegen naar het zuiden te vliegen. Het punt is dat ze dagenlang uit hebben kunnen rusten door de regen en weinig zin hebben om in de bomen rond de toren neer te strijken.
Men vindt het tijd voor een digestif ; hierboven moet de vertering van de maaltijd toch zeker door een slokje geholpen worden! Om met de woorden van een Franse cabaretier te spreken: ‘voor het jagen op houtduiven moet je over la foi beschikken (trouw), maar vooral le foie (lever)!’ Ik sla af.
‘Palombe! palombe! palombe!’ klinkt het opnieuw. Halfvolle bekertjes vliegen me om de oren; een klets Whisky maakt een donkerblauwe kring op mijn spijkerbroek. Gezichten bewegen zich gespannen voor de gazen luiken, geweren worden tussen de coniferentakken doorgestoken en ontgrendeld. Een fluisterend aftellen en bang! bang! Opnieuw is een aantal houtduiven verleden tijd. Opeens klinkt er gevloek; iemand heeft per ongeluk een lokduif geraakt door rondvliegend schothagel. Geagiteerd wordt de schuldige gezocht. Ze zijn oprecht ontdaan en blijven er onderling lang over door mopperen.
Ik mag boven op de uitkijk zitten en krijg uitleg over het adembenemende uitzicht over heuvels, rivier en kastelen. Het is me opgevallen dat de jagers tevens in extase raken wanneer er buiten schietbereik grote vluchten houtduiven voorbijvliegen. Kleine grijze stipjes tegen de blauwe lucht in slordige formatie. Enthousiaste uitroepen en gissingen naar het aantal dieren, uiteenlopend van 500 tot 1000. Ik heb hier te maken met natuurliefhebbers pur sang die ook voor de gezelligheid en sport samenkomen… Men only. Normaal gesproken dan.
Ik zie mezelf nog niet met een geweer tussen de bladeren zitten, maar na deze dag voel ik me iets milder tegenover deze tak van sport; schiet ik mijn eigen koe of kip voor het avondeten? Nee, deze koop ik heel saai in de supermarkt met airco, zonder een spoortje van gezelligheid eromheen. Ook weet ik niet wat mijn toekomstige avondeten bij leven gegeten heeft. Bovendien laat ik een ander het vuile werk doen teneinde een hapklaar vleesje in cellofaan in mijn boodschappenkar te kunnen leggen…

Danielle van Duijn