Het bericht rond het jachtverbod wordt langzamerhand een topper, zeker qua reacties. Niet minder dan 18 comments
– https://hunting.be/2015/11/jacht-verboden/
Eén van de reacties betrof de vraag rond Schadevergoeding.
En hiervoor gingen we te rade bij onzer Tommen (de huisjuristen van Hunting).
Men kan steeds schadevergoeding proberen bekomen van de overheid door een burgerlijke vordering voor de rechter in te stellen waarbij duidelijk aangetoond wordt dat er fout, schade en causaal verband is tussen beide. Het is dan aan de rechter om te oordelen of er hier inderdaad sprake is van overheidsaansprakelijkheid.
In dit geval lijkt mij dat nogal absurd om daar aan te denken.. De bevoegdheid die de burgemeester aanwendt is het gevolg van zijn verantwoordelijkheid voor de openbare veiligheid. Ik zie een rechter zich niet zo eenvoudig in de plaats stellen van die appreciatiemarge die een burgemeester daarin heeft. Het zou al een zeer buitensporige schending moeten inhouden, die bij een ‘prima facie’ onderzoek (overduidelijk, eenvoudig vast te stellen zonder afwegingen te doen,…) vastgesteld kan worden. Ik denk bijvoorbeeld aan een besluit dat de burgemeester uitvaardigt waarbij jacht op het grondgebied van zijn gemeente, stad zonder beperking in de tijd simpelweg verboden wordt. Maar ik kan moeilijk geloven dat Bonte dat probeert. Daarmee zou hij ingaan tegen een accessoir recht van het eigendomsrecht (in casu het jachtrecht) en die materie is gewestelijk geregeld. Dat zou hij nooit kunnen hard maken zolang de jagers administratief in orde zijn. Er moet ook aanleiding zijn om op te treden om de openbare orde/veiligheid te waarborgen. Dergelijke beslissingen kunnen bezwaarlijk ad infinitum genomen worden. Tenzij de klassering van “terreurdreiging 3 door het OCAD” aangegrepen zou worden om dat verbod aan te houden. Maar dat wordt dan een discussie die voor het hele land gevoerd moet worden. Gelet op de nogal uitzonderlijke context, moeilijk in te schatten.
Het is eigenlijk een mooie kans voor HVV om op te treden om met de diensten van de burgemeester in gesprek te treden en de belangen van de plaatselijke jagers te vertegenwoordigen.
In de eerste plaats zou het veel logischer zijn om degene aan te spreken van wie de jachtrechten gepacht worden, gelet op het feit dat hij zich verbonden heeft om u te laten jagen tegen de jaarlijkse betaling van een som. Pacht is niks anders dan een bijzondere contractsvorm en bij contracten leer geldt een exceptie die mooi verwoord wordt als de “exceptio non adimpleti contractus”. Dat geeft een contractspartij het recht om zijn prestatie op te schorten als de tegenpartij niet voldoet aan zijn prestaties. Gezien de vertrouwensband lijkt mij dit echter ook zeer onwaarschijnlijk. (de verpachter heeft nog eerder de positie om iets te eisen van de overheid dan de pachter, gezien in die optiek de verpachter schade lijdt door de maatregel van de burgemeester)
De verwijzing naar de terugbetaling van voetbaltickets is cru gesteld een slecht voorbeeld. Het gaat daarbij niet om de overheid die een terugbetaling doet. Het gaat dan toch om een geste die de clubs zelf doen tegenover hun fans. Dit is dus eerder in een zakelijke context te situeren. Daarvoor zou eigenlijk ook in kleine letters van dergelijke tickets gekeken moeten worden. Het kan goed zijn dat bepaald is wanneer terugbetaling mogelijk is en wanneer niet. Nogmaals, gelet op de uitzonderlijke context, moeilijk in te schatten.
