In 2000 verbood Botswana de jacht op leeuwen.
Daarvoor was er een commerciële jacht op leeuwen. Vooral dan op de grote veeboerderijen. Waar tot enkele honderdduizend euro betaald werd voor een trofee.
Door het verbod op officiële leeuwenjacht vergrote de populatie en dus ook de schade op de farms. Vroeger werd deze schade vergoed door de overheid, deels op basis van de inkomsten uit de trofeejacht.
Nu deze weggevallen was, geen geld voor schadevergoeding en moest de overheid de boeren wel toelaten om de schade te bestrijden.
Resultaat was dat er geen gestructureerde trofeejacht was, maar bestrijding. Spijtig genoeg niet oordeelkundig. Resultaat was dat op de uitgestrekte veeboerderijen of farms de leeuwen bijna uitgeroeid werden.
Maar het stopt hier niet. Door de afwezigheid van gestructureerde Leeuwen troepen op de farms, en de grote aantallen in de reservaten (wegens geen jacht) emigreerden deze laatste van de reservaten naar de farms.
En daar worden ze direct geschoten om het vlees, waar de ganse wereld om vraagt, te beschermen.
Of hoe Natuurgroeperingen met het verbod op leeuwenjacht, de leeuw bijna uitroeide, en een land armer achterliet, want niemand betaalt.
Want hier is dé grote vraag: denk je dat een leeuw er om geeft wie hem schiet iemand die betaalt voor de jacht of de boer die zijn vee beschermt ?
En de spreker heeft zeker een ethische vraag rond commerciële leeuwenjacht, maar soms is het beter te kiezen voor een moeilijke optie dan voor een populaire en emotionele optie die nefast uitdraait.
De oplossing: Research Institutes waar samengewerkt wordt tussen alle belanghebbenden natuurgroeperingen maar ook boeren én jagers. Zijn procedure zit vervat in “Think, Feel, Act” maar vooral waar kennis komt voor emoties.