Als reactie op een eerder krantenartikel schreef de Nederlandse belangenvereniging een wel zeer duidelijk artikel rond de Jacht.

Provincies Koester de Jager

Maatschappelijk draagvlak

Mevrouw Vos doet het om te beginnen voorkomen alsof de meerderheid van de Nederlanders moeite zou hebben met jagen. Zij spreekt over het ‘voor de lol’ schieten van dieren. Hier kunnen we kort over zijn. Plezierjacht in Nederland bestaat niet. Het enige plezierjacht dat we kennen, ligt in de Nederlandse haven. Jagen in Nederland dient altijd een doel: er wordt in ons land gejaagd om te beschermen, te beheren en/of te benutten. Al het consumeerbare wild wordt opgegeten in Nederland: door de jager zelf, zijn netwerk of door consumenten via poeliers en restaurants. Representatief onderzoek toont aan dat 56% van de Nederlanders positief staat ten opzichte van het duurzaam benutten van wild uit het landschap.
De benuttingsjacht is gestoeld op het principe dat de jager enkele stuks wild mag en kan oogsten van soorten waar het goed mee gaat in zijn of haar veld. De meerderheid van de Nederlanders snapt dit en stelt het verantwoord oogsten van wild gelijk aan het oogsten van bramen, noten, paddenstoelen, honing en vis. Slechts 6% spreekt zich hierover negatief uit. Een deel van de Nederlanders is in deze neutraal.

Geen rol provincie

Met de titel ‘Provincies, stop de jacht’ doet mevrouw Vos voorkomen alsof provincies zeggenschap hebben over het wel of niet toestaan van benuttingsjacht in hun provincie. Partij voor de Dieren heeft momenteel als verkapt burgerinitiatief een soortgelijke campagne richting provincies lopen onder de misleidende titel ‘Stop de hobbyjacht’. Zowel de Tweede Kamer als ook de Eerste Kamer hebben zich in 2015 met grote meerderheid positief uitgesproken over het wetsvoorstel waarin de benuttingsjacht een plaats heeft. Het jagen om te benutten, om het geschoten wild te eten, is en blijft daarmee een landelijke aangelegenheid en vormt een basis om te kunnen en mogen jagen in Nederland. Provincies hebben in deze geen zeggenschap. Het is op z’n zachtst gezegd bijzonder dat zowel mevrouw Vos als de PvdD de lezer en de burger voorzien van verkeerde informatie.

Sprookje van zelfregulatie

Een derde punt waarin mevrouw de lezers van foutieve informatie voorziet, is het sprookje van de ‘zelfregulerende natuur’. Kort en goed: Nederland kent geen oernatuur en geen natuurlijk evenwicht. Alles wat wij in ons landschap zien, is minimaal eenmaal door mensenhanden aangeraakt. Bovendien is Nederland met haar grote bevolkingsdichtheid en relatieve welvaart een land waar veel verschillende belangen samenkomen en dientengevolge keuzes worden gemaakt. Zo streeft ons land soortenrijkdom na van flora en fauna, wordt er gestreefd naar veilig trein-, vlieg- en autoverkeer en vinden wij het ook belangrijk dat Nederlandse boeren economisch rendabel zijn. Om die reden doet de overheid een groot beroep op de vrijwillige, maar professionele inzet van de 27.000 Nederlandse jagers.

Biodiversiteit

Het beheer van diersoorten die een grote invloed hebben op de omgeving is noodzakelijk om biodiversiteit in stand te houden, schade te beperken en (verkeers)veiligheid te vergroten. Het ‘natuurlijk evenwicht’ dat mevrouw Vos zich voorstelt door nergens meer in te grijpen, betekent niet alleen een grote impact op wildsoorten maar ook het einde van weidevogels en andere grondbroeders, zoals kolonies sternen en meeuwen, lepelaars, korenwolven, kraanvogels en andere zeldzame beschermde bodembewoners. Het betekent ook kaalgevreten bossen waar herten bosverjonging tegengaan, vervuiling van voedselarme vennen en vegetaties door grote aantallen ganzen.
Het betekent ook dat de honderden miljoenen euro’s die door Rijk en provincies zijn geïnvesteerd in het beschermen van kwetsbare diersoorten in natuurgebieden teniet worden gedaan. We kijken dan nog niet naar de letselschade door aanrijdingen en de schade toegebracht aan gewassen.

Provincies, koester de jager!

In het Nederland van 2016 doet de overheid een beroep op jagers. Omdat jagen hun passie is, nemen jagers die verantwoordelijkheid. Alle jagers zijn opgeleid en handelen naar hun gedragscode. Zij geven invulling aan natuurbeheer, landschapsonderhoud, het voorkomen van en het assisteren bij aanrijdingen, het verzamelen van afval in het buitengebied, het toezicht houden in het buitengebied, het melden van stroperij en afvaldumpingen, het samenwerken met natuurorganisaties, het tellen en monitoren van diersoorten en – als de stand dat toelaat – het oogsten van het meest scharrelige stukje vlees dat Nederland kent: wild!