Jachtverhalen. We zouden er graag meer publiceren. Want tenslotte daar gaat het allemaal om: emotie, er mee bezig zijn, onze passie.
Hieronder een bijzondere getuigenis van het strekken van een eerste stuk grofwild. En dit door een Jong-Jager die dit aangeboden kreeg van een een oudere Jager. Puur voor het plezier van de Jacht en het eerste schot.
 

Voor mij begon het allemaal dankzij de jonge jagers, het is immers niet gemakkelijk om ergens “tussen” te geraken. Hier stellen ze voor om de beginnende jager een zogenaamde peter toe te kennen, die een jonge jager zoveel mogelijk probeert bij te leren. Ik wou meer leren over het ree en zo kwam ik bij een ervaren Ree jager uit. Hij ging proberen me onder begeleiding bij hem, een reekits te laten strekken.

Op een vroege morgen werd ik bij hem thuis verwacht en na een korte kennismaking gingen we direct de jachtkansel op. En Toen was het wachten op de eerste reeën die zich zichtbaar toonden. Na een kleine 2 uurtjes waren de eerste 3 reeën te zien op een 200 meter. Ze bleven op deze afstand maar ondertussen kreeg ik uitleg over wie en wat we zagen. Weer een uurtje later, verdwenen de reeën weer uit het zicht en hebben we nog even gaan bersen zodat ik toch van dichter bij, reeën te zien kreeg.

Een mooie morgen, die voor mij direct een zeer positieve ervaring was omdat ik al veel geleerd had en de volgende dag was ik al terug welkom. En dit ging zo weekends door, ochtenden en avonden. Elke dag opnieuw was er wel weer iets nieuws dat ik opstak, of een onvergetelijke ervaring, zoals een oudere bok, die recht onder de hoogzit door liep. Ook 2 maal kwam alles bij elkaar, een kits op juiste afstand, nog voldoende zicht en kreeg ik toestemming om een kits te strekken. Maar door mijn tekort aan ervaring, en het feit dat het stuk niet stil wou staan, of niet blad stond, werd er niet geschoten. Dit vond ik niet erg, want ook hieruit werd geleerd, dat bijna niets vanzelf gaat.

Tot op die laatste zondagavond, na een korte discussie over welke hoogzit, waren we weg, en 5 minuten na dat we op de hoogzit waren geslopen, was de eerste bok al te zien. Een bok die we nog niet gezien hadden. Hij werd na een half uurtje vergezeld door nog 3 geiten, en 2 kitsen. Na een halfuurtje achter wat elzen bomen kwamen ze op ongeveer 60 meter, één voor één de wei op, recht voor onze hoogzit. En kreeg ik nogmaals de toestemming, mits ik klaar was, om het laatste stuk, een bokkits te strekken. Ik zocht deze bokkits in de kijker, en na even diep adem te halen was ik er klaar voor en loste ik het schot. De kits bleef op schot te plaatse liggen dat was al goed. Maar ook daar moest ik verbeterd worden, en men wees me erop dat ik direct terug moest grendelen. De euforie die door mijn lichaam gierde is onbeschrijfelijk. En toen besefte ik ook, dat ik heel dankbaar mag en moet zijn voor deze eer. Na een korte wachttijd, en dat de rest van de sprong verdwenen was. Mocht ik van de ladder, om het gestrekte stuk te gaan bekijken.

Niet het perfecte bladschot, iets te veel naar voor op de loper. Maar dat was niet erg werd me verteld, aangezien dit één van de dodelijkste plaatsen is. Na het wild te ontweiden en een kleine doop, besefte ik dat dit het begin was van een hopelijk nog lange carrière. En bij deze zou ik nogmaals de jonge jagers willen bedanken, om te helpen dit alles te organiseren en ook mijn leermeester zou ik nogmaals willen bedanken, voor deze onvergetelijke ervaring.

Peter – Reekits